Buruk Bir Şiir Şiiri - Ahmet Kırımlı

Bu şiir buruktur
Yeşil yaylaları beslerken sıcak rüzgarlar
Bir tomurcuk filizlenirken toprağa
Bir başka bahara
Havaya,suya, umuda örneğin
Yada bir tarafa kurulsun salıncaklar
Mavi çizgili pijamaları hayatın
Ve linde kumandasıyla
Patlak mısır tadında
Hani yalanı tam karşıdan görür hizada
Unutun herşeyi
Kenar mahalleli olun bir akşam yemeğinde
Bağdaş kurmayı zorlanırken benimseyin
Kurusoğan kokarken yalnızlığınız
işte tam vakti!
Varoşluluğunuza gülümseyin

Bu şiir buruktur
Gazetelerin resimlerinden
Yada dergi kapaklarından bilin en bilecekseniz
Kalın gözlükleriniz olmasın yanınızda
Kalın cüzdanlarınız olmasın
Herşeyi veresiye ödeyin
Kaderiniz beyaz olmasada
Beyaz olsun çoraplarınız
Topuklarınızı acıtsın papuçlarınız
Tesbih yapın umudunuzu
Ve her çekişte bir ekleyin
Bir çökmeye hazır umut daha
Ve tam bu sırada
Merhaba, Ey düş yıkmaya meraklı topluluk
Merhaba...

Bu şii buruktur
Balkonlara asılırken beyaz olmaya hasret çamaşırlar
Bir pencerede yazılmışır
Yazılmıştır yazılmasına ama
Duyulmasındır isteği
Kendi adlarını kullanamayan nice doktorlar mühendisler
Nice bilmem ne bakanları bilmesindir
Ne bir tebliğe vardır meyli
Ve eğri boynu ile türküsünü söylemektedir
Kenar mahalleli olmayı görmüştür tahta kapılar ardında
Anneleri genelde ter kokan
Baba adını zoraki kullanan
Öylesi sevmeye mahkum olduğu ayakkabıları
Büyük ağabeyinden yadigar kalan
Çocuklar bilirler burukluğunu
Arkadaşının bisiklerini en çok rüyasında kullanmıştır
Ve ençok bilyeleri rüyasında kazanmıştır
Her ne kadar düşsede umudun balkonundan
İyibi hayata hasret hayatına
Hayasızca çarpsada kamyonlar
Kalkmayı bilmiştir
Varoşlu olmaya en çok kızdığında
En öfkeli bakışın hayat ışığında
İşte sessizce ama haykırırcasına
VAroşlu olmayı sevmiştir

Bu şiir buruktur
Tek isteği burukuluğuna dokunmasındır
Deri koltuklu yalanlar...