Buruk Bir Destan Şiiri - İbrahim Soyalar

-Fedakar Polisimize-

Alacakaranlığında sabah sessizliğinin
Ütülenmiş tertemiz üniforması parladı
Gümüş rengi sabaha,
Derin bir nefes aldı, iç geçirdi ötelerden
Hafiften ürperdi sabahın ayazında.
Hayli zamandır eşiyle ve evlatlarıyla oturamadığı
Kahvaltı sofrasının özlemini hissetti içinde.
Nadirde olsa seher vakti dönüşlerini hatırladı evine;
O gün ne kadarda çok okşamıştı dalgalı saçlarını,
Yumuşacık ellerini, uyuyan çocuklarının.
Ne kadarda çok ihmal etmişti de onları
Çaresini bir türlü bulamamıştı zamansızlığın.
Kendi acılarını yüreğine gömdü ve yürüdü
İçine… kahreden yalnızlığında hayatın,
Kucak açılacak bir sürü gönül vardı az ileride.

İşte o delikanlı sensin sen…içinde fırtınalar…
Önce vatan dersin sonra canan, can,
Hasretlik senin öteki adın,
Düşünemezsin bile eşini, ananı, babanı
Çok iyi bilir çocukların sana doyasıya,
Anne, baba diyememenin acısını.
Ne gecen seninledir, ne de gündüzün,
Olmayan tatiller ardın sıra eklenmiş halkalarda,
En iyisi adını sabır taşı koymalı senin.
Uykusuz kaç geceler sabahladın nöbetlerde,
Kim bilir ne acılara katlandın puslu şafaklarda,
Üzüntünün en katmerlisine dayandın sonuna dek.
Derviş yaptılar seni sana yapılanların yanında
Sineye çektiklerin sığmaz dağlara
Sana ağıtı kimler yakacak anandan, yarinden gayri.

Çiğnemeye kalktılar da ellerinde paçavralarla,
Düşürmedin al sancağı toprağa hiçbir zaman.
Verirken canını sen en kuytu köşelerde
Bileyleyip kalemlerini ahkam kesenler utansın,
Fırsat buldukça yerin dibine sokmaya çalışan seni
Koskoca ağızlarda yılan diller utansın.
Görmüyor musunuz olanları kör gözler,
Çocukları ve kadınları sürüp polisin önüne
Anaların feryatlarından medet uman sefilleri,
O gafiller değil mi ki bizi bize kırdıran.
Yılma… yeryüzünde var oldukça sen,
Soysuzlar yaptıklarıyla yerlerde sürünecekler.
En kötü anında bile dayanılmaz gayrettesin,
Gözlerinde en ufak izi yok umutsuzluğun.

Ey toplum azıcık duyarlı olsan,
Yaramazlık yapan çocuğunu
Polise vermekle korkutan anneler sözüm size,
Bilmez misiniz olmasaydı polis
Kim koruyacaktı bizi kim, mazlumu kim,
Hırsızdan, hainden, bozguncudan.
Seni topluma düşman gösterenler
Lekelemek için çabalayan hainler,
Bilirler… çok iyi bilirler kendilerini.
Sırtına saplamak için kanlı bıçaklarını
Esirgemezler ellerinden geleni fesadı.
Elbet düşmanısın çetelerin, fitnecilerin
İnsanların üzerine kan, gözyaşı ve ölüm kusanların.
Onlar görmezlikten gelirler yıkılmaz bedenini,
Vatan toprağı için dimdik siper ettiğin.

İşte o hainler hala bekliyorlar seni pusuda,
Alnından süzülürken ince çizgisinde tertemiz kan,
Eğme… dik tut başını masmavi gökyüzüne.
Uzanıp bedenin bu vatan toprağına
Şehitlik şerbetini yudum yudum içerken sen,
Gözlerin yavaşça kapanır sonsuzluğa.
Koca çınar gibi kök salar toprağa ismin
Melekler seni sonsuzluğa götürecekler,
Gökyüzünde yıldızlar nişan olacak göğsüne
Unutmayacak seni bu vatan, bu bayrak.
Sakla sen yüreğine saplanmış acıyı yine de,
Tozlu raflarında beklesin acımasız yalnızlıklar.
Ne söylesem kelimeler yetmez sana
Güzellikler filizlensin içinde, başak bağlasın,
Yüreklere yazılsın… adı can… soyadı polis…