Buruk Şiiri - Alihan Emre Tunç

Çocuk gülümsüyor.
Babası olmalı
Bir adam yanında, gülümsüyor.
Buruk, epey, çokça buruk.
Basket potaları iki tane.
Yerde çocuklar için bir basket topu.
Belki bebekler için.
İki kolu var çocuğun.
Onlar da buruk.
Dirseklerden bükük, parmaklar eğik ve yamuk.
Vuruyor topa çocuk, gülümsüyor.
Yeniden vuruyor.
Yeniden, yeniden, yeniden.
Yeni kahkahalar her vuruşta.
Babası halen gülümsüyor,
Her vuruşta daha buruk.
Öyle ki babanın gülümsemesi bir nesne olsa...
Evet, çocuğunun kolları ve elleri...
Şüphesiz, bunlar.
Etrafta sessizce yürüyor onca gürültü.
Babanın çığlıkları yayılıyor.
Susmuş çığlıklar.
Çocuğun bir gülümsemesine
Yetişiyor belki babanın burukluğu.
(Ya ben?
Ya tüm bu park?
Hani çığlıklarımız?
Neden konuşmuyorlar?
Niçin susmuyorlar?
Nasıl... Nasıl yoklar?..)
Gülümsüyor çocuk.
Baba da öyle ama en çok
En çok çocuk.