Buruk 23 Nisan

O,7 yaşındaydı ama,minicikti daha,
Sürekli yatmak zorundaydı yatakta,
Koşup oynayamazdı bahçelerde.
Hastaydı; konuşamazdı bizlerle.
Küçücük elleri; parmak kalınlığındaki bacakları
Bir deri, bir kemik vücuduyla bakardı.
Neden olduğunu anlayamazdık o zamanlar,
Sanki bir demir yığını olurdu,sara nöbetlerinde.
Ama öyle güzeldi ki yüzü,hala gözlerimin önünde
Bembeyaz bir ten,yumuşacık ipek gibi saçlarla
Bir melek gibiydi,uzun kara kirpikleriyle.
Pembemsi dudakları...
Gözleri simsiyahtı!
Bilemezdik,ne vardı kim bilir derinliğinde!
Takvimler 23 Nisan ı gösterdiğinde,
İlk anda bir hüzün çöker yüreğime.
O zamanlar mutluluktan uçuyorduk göklerde!
Ertesi gün çocuk bayramıydı,
Kardeşlerim ve ben,rol almıştık gösteride.
Ben dama koydum yakacağı söyleyecektim,
Diğerleri de eşlik edeceklerdi koro halinde.
Heyecanlıydım.
Görecekti herkes beni,
Nerden bilebilirdim ki!
Canım biricik kardeşim,
Can mücadelesi vermekte.
Annemin çığlıklarıydı yırtan tan yerini.
Ne olduğundan habersiz kalktık,
Zaten hareket edemeyen sevgili yavrum,
Kıpırtısız yatıyordu,yatağının içinde
Bugün gibi hatırlıyorum
Hep suçladım;
Hiç afedemedim kendimi senelerce.
Canım biricik kardeşim;
Ruhunu henüz teslim etmişken meleklere,
Ben kızmıştım içimden,neden bugün öldü diye.
Bugün 25 yıl olmuş...
Affetmem,affetmiyeceğim kendimi
Yemeğini yedirirdim ellerimle
Can veriyor olsam bile,son nefesinde.
Onu çok özlüyorum,
Bugün ve her gün...
Soluğu yanımda alırdım,okuldan her gelişimde
Sanki sevindiğinin ifadesi olurdu gözlerinde.
O gün...
Annem bizi okula göndermişti,etkilenmiyelim diye.
Gitmiştik yarı ölgün,yarı sevincli 23 Nisan gününe.
Ve işte o an! O anın, resmi çizildi yüreğime.
Kardeşimin cenazesini getiriyorlardı,eller üstünde.
Bir kestane ağacı vardı bahçemizin içinde,
Hep bir kestane ağacı ve bir sal var gözlerimin önünde.
Nasıl çekti o fotorafı yüreğim
Daha bi acısın içim! Daha bir yansın diye! .