Buruk Şiiri - Atila Kılıçaslan

Gece yarıları olur ya birazdan
Bugüne dair ümitlerde tükenir ya
Başlar yüreğimin dayanılmaz sancıları
Sığmaz olur gecenin sonsuz boşluklarına
İşte ondandır şiirlerimin
Buruk nefesi
Ondandır
Ellerimin dokunduğu her harfe acılar yüklemesi
Bilirsin bir sen sevmiştim
İçerinde duyarsın bir seni bilmiştim
Şimdi ne sen
Nede senin bildiğin ben
Aynı değil sevgilim
Ve bilesin
Olmayacaktır da asla
Bilirsin yine
Sonsuz sevgilerdi dilimin bahsettiği sana
Şimdi ne dilim bahseder nede yüreğim
Bir seni sevmişti dilim
Yüreğimle Sevdiğim gibi
Şimdi dilim de anlatamaz sana, ellerim de
Bugün hiçbir şeyi,
Yüreğimin de anlatamadığı gibi…
Ben hep kahpelikten kaçtım
Bunu da bildin
Ben hep kahpeden saklandım
Bunu da duydun
Seni ise anlamlı kılan
Kahpeden
Uzaklığın
Berbatlığa olan kilometrelerindi
Ve bir kez daha ki
Seni hiçbir şeyin yaklaştıramıyor olmasıydı
Bunca namertliğe rağmen
Bende anlamlı kılan
Peki, şimdi kıvrılıp
Aramıza yatıyorsa
Bunca nefretlik sancı
Suç senin mi?
Sevgilim
Suç benim mi?
Sevgilim
Bunu bilmek
Beklide bilememek
Yaşamak bununda sancısını en kahpecesi,
Bu yaşanan her bir şeyin…
Haklısın belki suçtu benimkisi
Belki suçtu düşler âleminde
Gerçeklikleri duyumsamak
Belki en büyük günahı işledim
Hayallerimi satmayarak
Ama yinede bilmeni isterim ki
Sevgilim
Ben hiç ellere vermedim hayallerimizi
Ben hiç deşifre etmedim
Hiçbir yarınımızı
Ben hiç sokmadım
Yalanı
Çiçekli bahçelerine yarınımızın
Ben hiç boş vermedim
Emeğimizin ağlamaklı gülüş seslerini
Şimdi ise her biri
Bir yılan gibi ısırıyor tüm benliğimi
Bir yalan gibi giriyor
Sağır edici sesiyle kulaklarıma
Ama sen beni yine anlamayacaksın biliyorum
Olsun sevgilim olsun
Bu da her bir şey gibi
Usulca sancısız olsun
Ama yine bir son kez daha bilmeni isterim ki
Korkar olduğum koynumda beslemeye
Yılan misali
Tek bir umudum kaldı
O da senin düşlediğinin
Bizden uzak olması…

(30.04.11)