Bursa Üstüne Şiiri - İbrahim Sağır

“Bursa’nın ufak tefek taşları,
Keman olmuş o yârimin kaşları.”
Türküsü bir sevdaydı dilimde.
Çocuk gönlüm Bursa için çarpardı.
Bursa sevgiliydi, Bursa yârdı,
Osmanlı’dan kalma diyârdı.
Yıl bin dokuz yüz elli üç, yaş on yedi,
Yolum düştü bu şehre,
Şehir büyük, ben küçük,
Şehir kalabalık, ben yalnız,
Ben çaresiz, şehir yaman,
Delikanlı duygularım karmaşık,
Uludağ’ın başı duman.
Eteğine Bursa şehri yaslanmış,
Medeniyet ırmağından beslenmiş,
İki bin yedi yaşı Bursa’nın,
İnciden kıymetli taşı Bursa’nın.

İnkaya adında yaşlı bir çınar,
Beş yüz yetmiş yıllık serüveni var.
Bu topraklar tarih kokan bir mekan,
Bitinya’dan bu günlere uzanmış.
Osmanlı’dan kalma on sekiz han,
Yüz on altı camiden seslenir ezan.
İpektir zülfünü teli Bursa’nın,
Tarihi sayıklar dili Bursa’nın.

On üç yaylası var, sekiz ovası,
Kestane rengine batmış saçları.
On dağından nefes verir havası.
Salınır şeftali, dut ağaçları,
Kara göz, Hacivat gülü Bursa’nın,
Emir Sultan mânâ tülü Bursa’nın.

Yorgun zamanların yeşil güzeli,
Nilüfer çayı’nı basmış bağrına,
Çilek kokar saçlarının her teli,
İpekçe seslenir yeli Bursa’nın,
Anlatmakla bitmez hâli Bursa’nın.