Burnun Manivelası Şiiri - Mustafa Köklü

Kesinlikle cemre beklenen bir gün değildi
Şüphesiz, bekleyişlerin her birinden münezzeh
Gazete alıp okuyacak kadar rahat vakitlerdi
Yani; sıradan kelimesi yerli yerinde,
Tophane yerli yerinde iken
Başlı başına ruhum ile beşerim:
Yeniden dirildik!

Burnumuzla değil,
Günahımızla, sevabımızla çektik o kokuyu içimize
Birden bire bıraktım gazeteyi, kahveyi
Derin sularda, Alman tarayıcısı işitmiş,
Cephanesiz Rus denizaltısı gibi panik;
Cesareti nereden nereden geçirdimse omzuma
Aniden her şeye hazır denen oldum
Kokunun da duluyum ya işte,
Telaş telaş burnum kılavuz; hangi yönü takip ettim?
Birçok araba, korna korna yolumu kesti!
Hayretteyim zaten çok başka!
Ulan bu felek, eğer o feleksen
Eğer, sevdanın da duluysam…

Ne yana döndüysem, o taraftan geliyordu
Bu yakamı, burnumu bırakmayan ecelsiz koku!
Şuurumun dağ gibi örslerle desteklenmiş,
Kapalı kalması gereken o kapısının
Kirişleri bile yerlerinde yoktu şimdi!

Dehlizsiz, başıboş mustanglar gibi
Bir oraya, bir buraya koşturuyordum; avare
Hazine mi arıyordum; cenneti mi, cehennemi mi?
Herkes muhakkak bana bakıyordu…
İnsanları, şaşırmış gözlerinden kokluyordum
Ne yaptığımın farkında kesinlikle değildim!
Bir karşıya, oradan da karşıya, kaldırıma, asfalta…
Tılsım tılsım yaklaşıyordum
Bir ona yaklaşıyordum, eminim
Hayata mı-hatama mı?
Tozlar bile izini biliyordular,
Anlamsız gelmiyorlardı şimdi

Az sonra kornayı bacaklarımda,
Bir kaç yerimde daha hissediyordum
Ön silecek ve küfürler bir bir yere düşüyordular ki…
Mercedes’in kaportası şeklimden bir parçayla henüz
Sanırım bir yerime de bir şey oluyordu ki…
Sadece terlediğimi; ritmi bir burnumla hızlanan
Sol bölmemde, ağır bir hava topluyordum
Koku, İngiliz turist kafilesini araladığımda
…
Yalnızca bir kucak uzakta göz göze geldik