Birinci Dünya Savaşı sonrası Türkiye'ye göç etmek zorunda kalan Kafkas kökenli bir ailenin 6. çocuğu olarak 1977 yılında Muş'un Bulanık ilçesinde dünyaya geldi.
Ailesi bölgenin ileri gelen Karapapak-Terekeme Türklerinden olup, kendilerine Osmanlı hanedanı tarafından 'Beğlik' ünvanı da verilmiştir.
İlköğrenimini Bulanık Mehmet Akif Ersoy İlkokulu'nda tamamladı. Ortaokulu Bulanık Lisesi'nin orta kısmında, Lise Öğrenimini Gebze Sarkuysan Lisesi'nde tamamladı.
1994-1995 yılında öğrenime başladığı Mersin Üniversitesi Tarsus Meslek Yüksek Okulu'ndan (2001) ve Anadolu Üniversitesi İşletme Fakültesinden (2003) yıllarında mezun olmuştur.
Edebiyata ilgisi çocukluk yılarına dayanmaktadır.
Tarsus'ta çıkartılan 'Tarkent Reis' ve 'Doğru Gazete' gazetelerinde köşe yazıları yazmıştır. bazı şiirleri adı geçen gazetelerde ve 'Tarsus Şairleri Antolojisi'nde yayımlanmıştır.
Halen Tarsus'ta bir kamu kuruluşunda çalışmakta olup
Aytüre Ülgen ve Göktuğ Zorbey adlarında iki çocuk babasıdır.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!