Burk Davet Şiiri - İbrahim Bayhan

Bu gece bir tuhaf, bir başka yalnızlık kokuyor.
Bu gece ölüm başımda kol geziyor.
Ölüm; hep düşündüm onu,
Varlık mı,yokluk mu bu işin sonu?
Bu gece aklıma hep ölüm çakıldı.
Bir başka ölüm hissi bu gece yarısı…
Korkuyor muydum bilmem bu kaçılmaz sondan,
Bu kadar garip mi geçecektim, bu garip yoldan?
Üç beş parça eşyama gözüm takıldı,
Ben giderken, onlar bu dünyada kalacaktı.
Ve sen!
Gül yüzlüm hep gel dediğim,
Ardından şiirler yazıp yolunu gözlediğim,
Sana sadece şiirlerim kalacak.
Sen yaşadıkça beni hatırlatacak.
Belki ecel gibi peşinde koşacak,
Belki bir dost gibi kulaklarını çınlatacak.
Ben ölünce onlar kendini daha iyi anlatacak.
Ve böylesine burukken hayat,
Yine sana gel diyorum!
Bu gel deyişim başka ruhum yokluk kokuyor,
Bu gel deyişim başka ömrüm sona eriyor.
Gel! Bu kalem artık sana şiirler yazamayacak,
Gel! Seni hiçbir kol böylesi şefkatle saramayacak,
Gel! Seni seven kalbime toprak kokusu sindi, gel,

Bu gel deyişim başka daha candan,daha sıcak!
Gel ki,kucağın yerine beni toprak saracak,
Gel ki, sensiz ölürsem gözlerim açık kalacak.
Bu gel deyişim başka bir daha diyemeyebilirim.
Ben kabre,sen ellere kalırsın.
Gel! Her şeyi bırak da darmadağın,
Gel ki ömrümü yolunda harcamaktayım.
Gelmezsen kulaklarında ötecek bu ses,
Gelmezsen bir daha bulamazsın gidecek adres.
O zaman bulursun kendini
Bir anlamsız boşluğun içinde,
Ve bulamazsın teselli hiç kimsede.
Anlarsın ki; hayat bir oyun için çok kısaymış,
Anlarsın ki; insan her şeyi kaybedince anlarmış…