Ey acıların sessizliği
yeter artık bırak beni
ne istiyorsun bu körpe bedenden
duymuyormusun ruhumun iniltisini
neden
ah berfinim ah
Dağlarımın sıcak kar tanesi,
yanlızlığımın tek tek kar tanesi
berfinim!
diyer yarım duy beni
seni seviyorum,
bir sevdam vardı birde sen
yapraklarla savrulduk bir kum tanesi gibi yanlızlığın sahiline
oysa ne ümitler vardı ne hayalller vardı, sevgisiz şevişmelerde sevgiyi ararken
sevgi diye haykırıyorduk
ama duyan olmadı
Karanlık bir sokağın çıkmaz durağındayım
kabuslarla yaşayan ve ihanetin cığlığı ile susturulan bir DUYGU ile başbaşayım...
bir yanımda sahipsiz bir yasss
diyer yanımda susturulmaz bir feryatt
ve omuzlarımda dünyanın gözyaşları ile....
bu karanlık sokakta, gözlerimde ki umut ışığı ile seni aramaktayım...
Gök kuşağı ile güneş arasında
yeni bir bahardayım
ve kan kokan yanlızlığımın karanlığından,
hic ısınmayan yatağımdan uyandım ben bu baharda...
Anlamıyorum nasıl yaşıyoruz... veya nasıl bir dünyada nasıl bir insanız.
ben bilmiyorum.
peki siz nasıl yaşadığınız nasıl bir dünyada var olduğunuzu biliyormusunuz?
Hayat nedir... nedir anne? der ya bir şair, işte sanki o şairirin duygularını yaşıyorum
halen hayata ve insana bir anlam vermiş deyilim... çünkü veremiyorum
Hayatın olağan karamsarlığıyla, hayatın acıtan sancısıyla
güneş yüzünü vuruken düşlerime
sonbaharda hüzünlü yapraklarla çiğ tutar gözlerim
bir sabah vakti sonbaharında
dizginler alınır elimden
sevdanın rengiyle buğulanır gözlerim
ey yaralı dağlarımın güneşi
ey toprağında kan çiçekleri açan ülekemin umudu
duy sessimizi...
biliyoruz anlamadık seni
ve ışık sacan sözlerini...
Senin adını gözyaşlarımla yüreğime yazdım,
Sevgi tomurcuğu ektim acıyla yanan gönlüme,
Senin soluğunla yürüyordum senden aldığımumudla,
ve senin için ölümün kıyısında ölümle uyudum.
Ama sen... Sen gelmedin...
berfinim,
ben seni görmeden sevdim
alev alev yanan, öksüz yüreğimle sevdim
buz çöllerini aşarak sevdim
seni karanlık gecelerime ışık bildimde sevdim
berfinim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!