Burdayım - Garip Çoban Şiiri - Engin Dem ...

Ve şimdi biri geliyor hareketsiz.
Geçiyor zaman yandaki odada tek başına yaşayan kişiye.
Zira her şey yürüyordu,
Birisi b/ekliyordu şems vakti duada.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Dünyanın gürültüsü uzadıkça.
Masa üstünde kalıyordu dua cüzleri.
Ben ve kabirtaşları hariç.
Işığı hala yanan kulübede bekliyordu derviş.
İsimsiz yüzlerin geliş gidişleri hep dualardaki sırdır.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Sırrı o ya da başkası.
Sabah oluyor ışık sönüyor şems vakti.
Onun sevgiyle alay ettiği renkler nerede.
Yürüyen inançtadır tutkunun ateşi.
Ateşi olmayanın aşkı olur mu?..
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Şiddetin verdiği soğuk ve yapay z/amanlardayız.
Ve bilmeksizin sevginin ne demek istediğimi.
Ne oldu onlara.
Uzaktaki dostlara.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Yanılgının dikenleri üzerindeki insan.
Senin mutluluğunu taşıyan rüzgar.
Bir başkası olan mülteci insana kar tanesi getiriyor üşümek için.
Son söz duada belli benim perspektifime gök düşecek.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Aynı dua beni götürdü, o bombanın düştüğü gözyaşlarına.
Geceyarısı onun önünde, duran bir ayna.
Bahçenin içinde bahçıvan.
Ve batmış olan güneşin gölgesine sığınmış sevgi.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ve aciz olan insana nasip olana sevgi derler.
İhsanını isteyen kalbe inen Nur’a sevgi derler.
Kime dua kapıları açılmışsa ona sevgili derler.
Asla unutmayacağım o gecenin çobanlarındaki çizgileri.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ve yol boyunca yayılıyor suretlerden çığlıklar.
Bir b/aşka ses.
Ve çukura düşmenin dayanılmaz hali insan.
Ve kuyuya düşmenin dayanılmaz hali yusuf.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Hiç kimsenin görmediği bir portre orada.
Ve insan sesi duyuyordum kabristanda.
Kapı kapalıydı saçı sakalı ağarmamış olana.
Ve biz ayrılmıştık benden.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ama nerede ölmüş bir garip.
Kim çalmayı biliyor insanın hakkını.
Her şey bir gün geri dönecek.
Bir veda hutbesiyle hak yürütecek sevdiklerini.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ölümün bile öldüğü günü.
İlk gün gibi hicret edenlerin yarınını düşünürüz.
Her gece şems vakti dem dem tesbih namazı kılarız.
Aynı bahçenin içinde ayrı meyveleriz.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Adımızı soran, duamızı arayan var mı?..
insan nedir?..
Kerbela’daki çocuk sesinden ayırma edep yahu’nu.
Aczini itiraf eden, sevebilir.şems vakti vefayı.
Önce biz düşürmeliyiz nefs elbisesini ki.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Kör olan yanımızı örtmek için.
Dost ateşinde, arayan var mı?..
Yukarı çıkarken gökyüzü.
Hep gizli gizli iner dua kalplere.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ama yine de yare gidenle gidemeyenin farkıydı
Kabirdeki kuşların zikri.
Ama yine de aynı sahneydi.
Yanyana konmuştu başlar.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Gölge gezindiğinde gönülleri.
Ve ağlayan gözlerin sesi aynı gün değildi.
Ve orada dolaşanlar senden kalan İyiliklerdi.
Daha da saf bırakacak kartanesini bulutlar.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Ne kadar kirlenmişse insan.
Bir Estağfirullah götürecek canı cananına.
Ve siz biz söyleyebileceğiz tek başına yaşayan kişinin aşkını.
Ve suyun üstünde uzatıyor seni arayan nerdesin.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Kendini arıyor gülüşün.
Kim v/arsa başaracak sevgiye sevgili olmayı.
Bir b/aşka kıyıdan çok oluyor insanın derdi.
Ömrü sürgün geçiyor mülteci insanlığın.
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.

Kalbini hiçbir zaman tanımamış olan bir varlık.
Ardından alçak sessizlik, gece ve hakikat.
Kendini kimselere anlatamayan.
Ona benzemeyen yanım nerdesin?..
Aynamı kırdınız benim, O ağlıyor ben değil.
(Y.ed - Engin Demirci)