O yıl bütün ayların adı marttı.
Sensizliği bana getiren o hain ay…
İlk baharın neşesini tadamadığım o yıl,
Sonbaharın yalnızlığıydı içimdeki.
O yıl bütün ayların adı marttı
Hiç bir tat alamıyorum artık dünyadan;
O kadar uzak ki dokunmak; uzanıp tutmak mümkün değil.
Hayat gitgide geri çekiyor kendini…
Tüm evrenin sonu olan o kara delik;
Gövdemi sarmaladı bırakmıyor.
En sevdiklerim boğmak istiyor beni.
bir karaltısın artık
gecenin en zifirisi sensin
arada bir şimşeğini çakıyorsun
ürperiyor ruhum
son kıpırdanmaların yüreğimde
ve senin sahnenin perdeleri de kapanmak üzere
Dünya, insanları tek tek kaybediyor içinde
Beklide insanlar, evreni kara deliğe itiyor vaktinden önce…
Kimse, kimsenin sesini bastırmıyor büyük harflerle;
Konuşmak için diller yorulmuyor artık ;
Bir bomba, bir kurşun yetiyor anlaşmalara!
O kadar müsaayitim ki ölmeye
Dünya tam bir kara perde gözlerimin önünde
Ve bir daha yaşanmayacak son sahnem
Varlığımın hissi gibi buz kesmiş soğuk bedenimde
Hiçbir su mavi değil benim için artık
Avuçlarımda kirle birikmiş birkaç damlam var sadece
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!