Burcu Kozat Şiirleri - Şair Burcu Kozat

Bir yağmurla başladı güzellik.
Doğduğum Cuma günüydü.
Soframızda rakı, aşk,
ekmeğimizle balıklar doydu.

sevdam okyanus kadar büyüdü,

Sen gittin,
Bir daha konmadı dalımıza
Ne bir çiçek, ne bir anka

Sen gittin,
Güneş battı,kuşlar uçup gitti yuvalarına

ellerini.
en çok da tenini, tenindeki o inanılmaz güven vericiliği.
sevmelerini, sevişlerini.
hissettiğin iyi kötü ne varsa garip bir şekilde benim de hissedişlerimin seni mutlu etmesini, serzenişlerini ilgisiz kaldığında.
ben seni, hayal ettiğim, yarattığım ve içime dışıma sığdıramadığım seni çok, çoktan da öte özledim, özlemekten de öteye geçtim ve en büyüğü de seni senden öte sevdim...

O gece yağmur yağdı şehre. Kalbimden ismin geçti aklım bile duymadı. Gözyaşlarım karıştı yağmura ve ne yazık, kalbimdeki yaşlarla boğuldular tüm yağmurlar o gece.
Yağmur;
kapkara, simsiyah gecenin ardında bırakmak gözlerimi ve tüm zamanlara kör bakmaktı artık.

Sen çarşafının arasında bütün tehlikelerden uzak güven dolu yattığın bir anda, usulca sokuluverir ruhuna. Habersiz, biriktirdiğin onca acıyı da alarak sırtına fitile çakar kibriti.
Oysa içinde zaten koca bir orman yanıyor.
Uyanırsın, saatin kaç olduğu kimin umurunda.. Sessiz bir hıçkırığa boğulur, ağlarsın. Nutkun tutulur. Aldığının son nefes olduğunu sanırsın. Sağa sola dönersin, sonra annen gelir aklına. “Sol yanım çok daha acıyor anne, sol yanım çok daha kanıyor...”
Doğum sancısı nedir yaşamadan anlarsın. Sen de bir anlamda özlem doğurursun. Yare özlem.. Senin artık yardan kalma özlemlerin vardır. Acılar eker yağmurlar biriktirirsin göz pınarlarında.. Aklına gelen yar özlemidir ya, annen de özlemin öğreticisidir sana. Güvendir ya baban, hani kardeşin yüreğinin yarısı; ama sen yari özlersin. Çünkü o sana her şey olmuştur.o özlem, o güven, o koca bir yürek, o bir ömür, o her şey..
Özlem bilinen her şeyin önem sırasını değiştiriverir bir anda.
Özlem gidip görmek istemendir.Gidip göremediğin, yine de gidip görmek istediğin.

sen doldurulamayacaktın oysa.
sen yüreğimdin, canımdın.
terkedilmişliğim kadar kısaymışım bilemedim.
yaşamım, ömrüm, dediğin kelimeler, ağzından çıkanlar kadar kısa, hasret biriktirecek kadar uzun olmuşsun oysa benim için..

İçimdeki sendin. Sen benim şehrimdin. Yem yeşil ağaçlarla bezeli,karanfil kokulu,güneş kıskandıran şehrimdin. Gün yüzüne çıkarır, rüzgarın ılık nefesine bırakırdım seni. Bir an bile ayrılmazdım yanından. Oysa elimi bağrıma sokup avucuma sığdırmalıydım seni. Gül bahçemi, sevgi diktiğim yeşilimi, gök saydığım mavimi,seni..yarim dediğim şehrini,şehrimi. Kimbilir belki o zaman hala sıcağımda olur yakardın sol yanımı. Ağrımazdı yüreğim, ağarmazdı saçım, telim, tenim, bedenim. Her şeyim sendin. Güneşi kıskandıran, ay' ı ağzı bir karış havada bırakan,yüreğimdin. Sığdıramadım yazdım seni. Yere,göğe. Göz pınarlarımın aşındırdığı, benzim kadar sarı saman kağıda. Kaleme kelama ne hacet oysa. Yağmurlarım ne güne duruyorsa…
Sözcükleri seçmeden yazıyorum. Her biri anadan üryan. Lisanım da sendin ne de olsa. şimdi virgül nereye nokta nereye, soru işareti neye, niye? ... Yalnızlığı yarsızlığı yazıyorum usul usul yağmurlarımla. Seninle bir ömrü düşündüğüm, etrafı umutla çevrili o hayatı,hayali özlüyorum. Sıcacık gülücüklerini, kollarında güneş selamlarını,dağ esintisi nefesini,baharını gözlerinin ve gül zarafetinde ellerini.
Gecelerce çok uykusadım. Kendime uyumuşluk sattım. Oysa ben sana ve senden kalan yitik şehre hep uyanık, susuz, çiçeksiz, sabahsız kalktım. Kan kızılı gözler takındım ve bıraktığın o şehrin şerrine bir kez daha baktım. Ve artık bir daha asla gelmeyeceğine bomboş avuçiçim kadar inandım..

Ömr' e,
Sevgi ve özlemle.