Sessiz çığlıklar atıyorum
O kadar sessiz ki ben bile duyamıyorum.
Sadece gözyaşlarım aktı akacak.
Hazırda, bekliyorlar yalnız kalmayı.
Belki de bundan dolayı yalnız kalmamalı insan.
Birileriyle olmalı ki ağlamasın,
Bir kelime sanmıştım seni hep
Ama öğrenmek gerekmiş yaşayıp
Uçacak kalbim sanki kanatlanıp
Sevmek için yokmuş kalıp malıp
Gece gündüz farkı yokmuş
Birgün gideceğim buralardan
O zaman hissedeceksin yokluğumu
Ve belki de yaşamak isteyeceksin yaşanmamışları
Birgün gideceksin, biliyorum
İçimde bir keşkeyle burakıp beni
Nemli ve karanlık gözlerimin ardı
Fırtına koptu kopacak
Bekliyor kelebeğin kanat çırpışını
O zaman hayat aynı kalmayacak
Seni sevmek garip bir his
Sessiz, derinden ve kimsesiz
Kimine göre eski moda, şüphesiz
Koşmak istersin, yasaklar koyarlar
Yazmak istersin, engeller kurallar
Zahiri bir sevdaya düştü gönül
Ayağı dolaştı mantığa, düştü gönül
Git dese diyemez kal dese olmaz
İkilem içinde şaştı gönül
Gecenin pusu çöküyor şehre
Öyle kara ki korkutuyor beni bile
Sanki yutacak en sevdiklerimi
Ve vermeyecek hiçbirini eskisi gibi
Sonra gün doğuyor birden
Hangi gün doğmamış ki zaten
Parçalanıyor kalbim
Oldukça buruk
Bu son kezdi diyor
Artık şansın gülmeyecek
Seni seven soran olmayacak
Mesafeler ayıracak yine sevdiklerinden
Sessizlik denizinde yüzer dururduk hergün
Ben seni, belki sen de beni düşünürdün
Paylaşmazdık yalnızlığımızı kimseyle
Doğru insanı beklerdik büyük bir ümitke
Mevsimler geçer herşey değişirdi
Bir kavuşma inancı kalırdı ısıtan içimizi
Aradığı sevgiyi bulamamak mıdır bu?
Yağmurda bile bulamamak huzuru?
Olmamalı o kadar sevgi susuzu
Sevebilmeli kendini aramadan koşulu
İşte budur belki de tek kurtuluşu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!