Burcu, Burcu... Şiiri - Nev-i Tecessüs

Sessizce ilişiyor kokun burnuma,
Burcu burcu, nârin nârin…
Sinsice aklımı başımdan alıyor,
Beni darmadağın ediyor bir nefesin.

Seni getiriyor aklıma,
Seni düşündürüyor bana.
“Benim için öldü” desem de kendi kendime,
O, hatırlatıyor anılarımı,
Senin güzel varlığını.

Haykırıyor “Buradayım! ” diye,
“Bensiz nereye gidiyorsun? ” diyor.
Kendimi şaşıyorum aniden.
Ortalıkta yokken hiçbir neden,
Bana seni hatırlatıyor hissettirmeden.

Ruhumda yankılanıyor sessiz çığlıkların,
Haykırışların geceleri uykularımı bölüyor sebepsiz.
O an anlıyorum işte,
Ben asla yaşayamam sensiz.

Sana koşuyorum aklımın uçsuz ovalarında,
Sana atlıyorum aklımın uçurumlarından sonsuzluğa.
Sırf seninle olabilmek için,
Kendimi sarf ediyorum uğruna.

Ben “Sen”i,
Seninle olabilmeyi özledim artık.
Sensiz nereye gidebilirim ki?
Ya seninle olurum bundan gayri,
Ya da
Elveda sevgili…