Küçük bir çocugun yanında ağladığında savunmasızdır
en cok da insan...
Ondan bile daha çaresiz,
derdini anlatamayan , anlatsa da anlaşılamayan.
darmadağın kalbine ellerini sarıp karanlık bir koltuğun arkasında oturunca
en çok da...
Başımın ağrımasından ağlamayı abarttığımı anlamadım
Gözlerimi kör eden sabah ışıklarından uyumayı unuttuğumu ...
Belki de ben artık yaşamak denen o şeyi elimde tutamıyorum
Kapıyı açamıyorum , ışığı yakamıyorum
Ben nefes alamıyorum.
Kaburgalarıma baskı yapan binlerce tonluk yükü kaldıramıyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!