Ben gecenin evlatlık çocuğuyum,
ışığın korkusundan sığındım karanlığına,
ama o beni hiç içinden gelerek sevmedi.
Karanlık beni içten içe kemirirken,
her an bir düşüş, her nefes bir batış gibiydi,
sanki dünyanın çarkları arasında öğütülen bir kum tanesiydim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta