Buraya Kadar Şiiri - Sümru Yılmaz

Issızlığın sefil elbisesini giyinmiş loş sokaklarda
Karanlık gölgelerin koşuşmasını seyrediyorum.
Hafiften ve derinden ıslık konçertoyu çalan rüzgarda
Yazılmamış notaların çığlıklarını dinliyorum.
Ve bu çılgın, anlaşılmaz kargaşada
Yüreğimdeki acımasız sancıda
Karanlık yolun sonunda
Sımsıcak bir kucak bekliyorum.

Paramparça olmuş elimdeki gönül aynasında
Bir bütünü oluşturmaya,
Gücü kalmamış ellerimi sana uzatıyorum.
Koyu karanlık zalim gecede
Yalanlar çökmüş omuzlarımda
İsyanlarımı haykırmak ve bu rüyadan kaçmak istiyorum.

Gücümün son deminde çaresizliğime bakıyorum.
Sustu deniz ve rüzgâr
Karanlıkla buluşmaya sessiz dalgalara yürüyorum.
Alın sizin olsun bu yaşam diyerek
Çekilesi olmayan bu yazgının idamını istiyorum.

Yorgunum dostlar çok yorgun
Doğan güneş bile harap, bitap ve solgun.
İnadına yükselen kahkahalara itirazım var.
Her nefeste taşınamaz bir ağırlık çöküyor
Direnişe takat kalmadı, benden buraya kadar.
...........