BURAYA kADAR Şiiri - Naime Özeren

BURAYA KADAR

Parçalayıp en zayıf yerimden
Savurup atana kadar seller denize
Bir ince dal köprüydüm deli çayın üstünde
Akıp giden ömrümmüş meğer deli çay…
Geç anladım...
Can, camdan daha kırılgan
Bir kez yaralandı mı yürek
Bombalanmış kentlere döner de
Onarılmaz uzun zaman
En çok baba demeye özendim ömrümce;
Bir çocuk görsem eli babasının elinde
Hala kara trenler geçer içimden
Acı bir düdük sesiyle…

Karşı çıktı annem evliliğimize
Acele etme dedi,
Biraz daha iyi tanı bence…
Ne bilirdi ki sevmeyi annem?
Görücü usulü evlendik dememiş miydi?
Üstelik çok kısa sürmüştü evliliği
Bir daha hiç evlenmemişti
Analarına mı benzerdi kızlarının kaderi? ...

Vazgeçilmezimdin su gibi, hava gibi
Kutsal sanmıştım ekmek gibi, kitap gibi
Tek sözün yetti bitirmeye bendeki seni
Hamileyim! Dedim bir gün sevinçle
Şaşırdın ve dedin ki sessizce;
Hazır değilim babalığa, bak başının çaresine
Hazır değildin öyle mi?
Başımın çaresine bakayım değil mi?
Sen bilirsin, peki…
Hadi kutla özgürlüğünü şimdi
Çalsın davullar, zurnalar
Bu yolculuk buraya kadar, atla hadiii! ...
Mahşerde bile görmek istemem seni…

Affet beni bebeğim, suçluyum biliyorum
İnan senden ayrılmak hiç kolay değildi
Gel- git ler yüreğimi parça parça etti
Ama içimdeki çocuk
Hala baba özlemi çekerken
Söyle: bir ömür
Nasıl babasızlığa mahkûm ederdim seni? …
Pişman olsam da artık çok geç
Buz gibi bir ameliyathane masasında
Annesiz, babasız bıraktım öylece
Canımdan can, kanımdan kan bebeğim
Orada kalan bir sen, bir de yaralı yüreğimdi
Ama yemin sana;
Yaptıklarım, sadece iyiliğin içindi…

Naime ÖZEREN/MART 2009