Burası Mahşer Şiiri - Erdal Üstündağ

İnsanlar elbisesiz, kefensiz mahşerde,
İnsan bakamaz derdinden yanındakine,
Güneş bir mil yaklaşır insanın beynine,
Beyinler yumurta gibi pişer mahşerde.

Dünyada vücudunu açanlar yanarlar
Gösterdiği yerler irin irin akar.
Ağza kadar ter dolar mahşer yerinde
Mahşer yeri çok sıcak, aygıt yok orada

İnsan kırk yıl hesabını bekler mahşerde
Hesap başlamaz insanlar nebiye koşar.
Ermişler “peygamberimize” gönderirler
Peygamberler bile düşmüşler dertlerine,

Orada herkes peygamberimize koşar.
Allah bizim hesabımızı görsün diye,
Peygamberimiz Allah’a söylediğinde
Senin için hesabı başlatıyorum der.

İbadet edenler rahat eder mahşerde,
Güneşte bekler arş ağacının altında,
İbadet etmeyenler sürünür mahşerde
O dehşetli gün keşke toprak olaydım der