Sesinin tonu değişmiş ağlamaktan
Yanakların gerilmiş gözyaşlarından
Ve kirpiklerin hâlâ nemli
Göz açıp kapatırken ağırlaşıyor
Yorgunsun…
Masumca düşünüyorsun…
Bul beni kendimden kaçamam artık.
Gölgemden korkar oldum ve hızlı adımlarım…
Boğuk seslerin uğultusu beynimden gözlerime karıncalı.
Ayaklarım sekiz çiziyor dizlerim ve ellerim kanlı…
Işıkların ince uzun yansıması ip üzerinde yaşamakçasına kırılgan.
Uzaktan dikkatle incelediğim yüzler sanki rüya gibi belli belirsiz puslu ve anlaşılmayan.
Bir öpücük kondurdum çehrene.
Çıktım.
Ayakkabımın beyazdan siyaha dönen ipini ilikledim ve durdum.
Kapıyı tekrar çaldım.
Bir öpücük daha kondurdum.
Çocuklar gibi güldün.
Tesadüfen gördüm seni
Fark etmedi mi gözlerin
Bir okul koridorunda
Viyolonsel çalıyordu ellerin
Bazen kesişirdi yollarımız
Köhne bir hastanenin kırık kapılı ve soğuk odasında bir oğlan çocuğu.
Dikkatle incelediği yüzleri tanımasına izin vermiyor buğulu gözleri.
Üzerinde aylardır değiştirmediği kanlanmış beyaz gömleği.
Ah Garibim… Sıkıca kalbini tutuyor, heyacandan sürekli kekeliyor.
Evet…Tanıyorum bu oğlan çocuğunu.
Yorgun…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!