Burak Özdemir Şiirleri - Şair Burak Özdemir

Ve bendim ağlayan o gece kapında..
Sokağın sonunda ki çiçekçi kız gördü sadece gözyaşlarımı..
Yağmur damlaları vururken asmanın yapraklarına karşı bahçende,
ve sen uyurken henüz odanda sere serpe,
bir meleğin ayakucunda,
gül fidanı gibi..

Bıraktığın gibi herşey..
Yine aynı ben..
Yine aynı sen
derinlerde bir yerlerde..
Yine aynı ıssız adımlar
boşluğa doğru..

Safahatı biter bu ömrün de..
Sen kalırsın,
bir de ben kalırım
belki bizden geriye..
Belki o sokak hatırlar adımlarını.
Ya da İstiklal’de bir klarnetçi

Nasıl hain bir ateş yaşamak,
bilir misin sensiz?
Nasıl bir keder,
nasıl bir yalnızlık hükmü Yaradan’dan miras
bu körpe günahkâra..
Bilir misin?

‘Gözlerimi kör etti ışığın…
Göremiyorum artık seni..’
İnceden çiselerken aşk gözlerinden
kağıt helvama,
ve ucundayken tam da bir bilinmeyenin
o en güzel ve

..Eskidendi o;
Bıkmadan dinlediğim her plak,
seni yaşatan her koku
bir ekmek fırınından taşan
ve
sahilinden tepelerine kadar süren akşam sefaları,

Bir sahibi vardı bu şehrin..
Bu akasyanın,
bu hiç bitmeyen rüzgarın,
sokağın sesine karışsa bile duyabildiğim
hain martının kanat sesinin..
Yağmura düşman umutlar yeşertse de,

Kalıbımı basarım,
sen şimdi nefes alıyorsundur..
Koşturuyorsundur o güzel ayaklarının üzerinde,
bir uçtan bir uca,
şu koca dünyanın herhangi bir cennetinde..
İş güç telaşına

Kardelen yalnızlığı bizimkisi…
Sadece birbirine dönük
yapraklar anlar halimizden…
Bir sonbahar sabahı,
ve güneşi yorgunken henüz Tanrı’nın,
ve sisler içinde bir kıvılcım tanesiyken henüz ellerinin o kutsal ışığı,

Kimbilir belki camımda
rüzgarın gözyaşı var..
Belki denizden balıklarla konuşuyorum senin yerine..
İncirler renksiz belki de bahçemde..
Belki ellerinde geçmişten bir koku seni bana anımsatan,
sızlatıyor sol yanımı ince ince..