Bir yorgun sonbahar sonrası
Üzerimde yangınların hiç sönmeyeni
Çıktım yola eriterek bütün sevdalarımı
Geri atılmayacak adımlar attım zifiri karanlıklara
İzimi kaybettirecek sokaklara daldım sonra
Gözlerin geliyordu aklıma sevgili,
Ta içerden bir ses,çok karanlık bir yürekten
''Neredesin? '' diyordu rüyalarımda
Yasaktı gözlerine gülmek o zamanlar
Firar ediyordum gözlerine baktığımda
Henüz kimseler yoktu sokaklarda
Evler yıkılmamıştı,
Acı bir çığlık kopmamıştı daha.
Herkesten gizli ve daha sinsi
Gökyüzünü kandırdılar anne!
Bu kent savaşın diğer bir adı artık
Toplar,tüfekler ve bebekler...
Konuşan insan değil bu hain mermiler
Ve uğursuz pusuya yatmış mayınlar
Delik deşik duvarlar ve insanlar
Ayrılıktan başka kimsesi yoktu
Kimsesiz bir sokakta otururdu
Adresi de yoktu kimsede, kaldırımlar onu iyi tanırdı
Birde sahilde hırçın dalgalar…
Bütün kötü alışkanlıkları edinmişti
Ortasında duruyor yolun, gördüğün karanlık ceset
Yaklaştıkça çıldırırsın...
Bırak orada kalsın, o karanlık yürek
Yolunu değiştirmelisin, bilmeyerek
Ve bir siren sesi duyulsun yollar boyunca
Yine yalnızlık kaldı payımıza
Bütün ayazlardan yenik çıktık yine..
Şarjörü bitti sevgimizin
Nefretimiz süngülerimiz oldu
Yürüdük karanlığın üstüne doğru
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!