Burak Behlül Şiirleri - Şair Burak Behlül

Herkes fazla sevgi tüketmiş çocukluğunda,
o baraj kurudu bize biz başkaydık;

Çocukluğunda çok sevilenler;
sadist oluyorlar galiba;
21. yüzyıl da;

Hayatım mahvolurken sadece izliyordum,

öylece güneşin batışını izler gibi. Ama gerçekten güneş batıyordu.

Sonlanıyordu ümitlerim.

Yol da basamadığım büyük cam kırıkları misâli,
herkes tarafından basılan basmış kırılmış,
ve küçük cam taneleri;
başkasının canını yakmış..

Çanakkale geçilmez dediler,
çıkıp baksanız Kızıl her yer;
Korktu Enver,
öyleyse dememişler miydi:
"enver,
Rusların eline ver"

Deprem oluyor sevgilim,
kalbimin ücra köşesinde;
senle birlikte hayal ettiğim şehirlerim yıkılıyor,
ve insanlar doluşucasına
kalbimin derinliklerine
acılarım uçuşuyor..

Kabusum olmuş büyümüş içimde,
bir fırtına gibi;
girsen kapılırsın,
kaçsan yıkılırsın.

Aşkım şimdi bir öfkeden ibaret,
kalbimi şimdi edeceksin ziyaret?
"o zaman tanıyamamıştım seni" bu mu şimdi mazeret?
versen gelirdim bir işaret,
olmadı artık bitti bu cesaret,
bıraktı kendini nefret,

Bir zamanlar

güneş gibi yanan bu kalp,

şimdi ay'ın bir parçası oldu.

Hayallerim bir zamanlar,
gökyüzü gibiydi,
bu yüzden simsiyah olsun istedim gökyüzüm;
gitti umut verenler siyah oldu yüzüm,
gitgide kayboluyor özüm,
kendimi kaybetmek tek çözüm!

Ah istanbul, ne güzelsin, ne zerafetsin,
hakkında çağlar boyu ne şiirler yazıldı besteler yapıldı,
güzelliğini anlatmaya ne kelimeler ne de cümleler kaldı,
yeni kelimeler icraat etmeli ihtişamına
sadece sana, sadece sana!