Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hüzün Limanı Grubu Ayın Şairi yarışmasında şahsınıza ve şiirinize başarılar diler Kerim Bey.
Saygılarımızla.
Yüreğe damgasını vurana yazılan tek bir nokta bile özelken ne denir ki bu yürek çağrısına. Kutluyorum dost yüreği.
Bu ne güzellik böyle Kerim abi.Kalemin hiç dert görmesin. Revan yazılmış,akıcı ve cok hoş dizeler. Kutlarım kaleminizi Defalarca okunası ince şiir. Tam puan azeri bacından.Sevgiyle..
tebrikler.selam ve dua ile.
Şiirin içeriği güzel lakin çok fazla kafiye kaygısı taşınan bir hal adığıngan özdeki o içerikten kopmaya başlamışsın.Bu tür şiirleri çok iyi kullana bilmek için işlediğin dantelin hiç ilmek kaçırmaması lazım ki anlam bütünlüğünü devam ettirmiş olsun.Ör:Eridim oldum ya kak, sen ise har daim sak. v.b
Umarım böyle bir yorum için ablana kırılmadın.Biraz bu tür teferruatlara dikkat ettiğinde eminim o vakit şiirinin tadına doyum olmaz.Uüreğine kalemine sağlık.
Sevgili Kerim Abiciğim,
Kaleminizden 7+7 draklı hece ölçüsüyle yazılmış harika bir şiir okudum. Ahengi ve muhtevası buram buram aşk kokuyor.Maşuğun, aşığının yüreğini kora çeviren meziyetlerini nefis işlemişsiniz seçkin şiirinizde.Dilerimki hep vuslatta kalırsınız.Sayfanızdan ayrılırken bıraktığım tam puanımı kabul buyurunuz lütfen. Saygı ve sevgilerimle baki selam.
yürekten tebriklerimle
kolay gelsin
Kaleminiz daim olsun Kerim Bey...
Ah köyüm diyesim geldi. Hani vardır ya: bir güzel iner çeşmeye ve vurulur köyün delikanlısı o kara gözlere. Sonra türküler dizer yürekten.
Kerim Baydak işte böyle bir kalem. Özünü yitirmemiş, sadık ve vefalı, şiirlerini kelime tacirliği yaparak ordan burdan takma kelimelerle değil içinden geldiği gibi yazabilen.....yazma gayretinde olan..... bir kalem.... Bunun içindir şiirindeki samimi bakış.
Duraklar ve mısra sonlarında ki uyumda şiiirin sahibine şairlik armasını kolaylıkla giydirecek nitelikte kaliteli hoş ve manalı. Sevdiğiyle hasbihal eder gibi duran mısralar arasında sadadece Kerim Baydak ve sevdiğini değil tüm sevgilileri , büyük bir sevgiyi de görebilirsiniz.
Kerim abimi yürekten kutlayıp Adıyaman'a sevgi ve selamlarımı sunuyor, başarılarının devamını temenni ediyorum...
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA
VALLAHİ ÖZEL OLSA PAYLAŞIMDA OLMAZDI ÜSTADIM:-))TAŞLAMA TADI ALDIM YALANMI?
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta