Aynı kaderi yaşıyoruz aslında,
Aynı acıları, aynı hayal kırıklıklarını…
Hep aynı döktüğümüz yaşlar,
Hep aynı verdiğimiz savaşlar, yakarışlar…
“Unutmak” dediğin boş bir avuntu yalnızca,
Boşa giden bir nefes, bir teselli acımasızca…
Sonu olmayan bir yol bu, biliyoruz.
Mavi, maviydi gökyüzü
Bulutlar beyaz, beyazdı
Boşluğu ve üzüntüsü
İçinde ne garip yazdı...
Garip, güzel, sonra mahzun
Devamını Oku
Bulutlar beyaz, beyazdı
Boşluğu ve üzüntüsü
İçinde ne garip yazdı...
Garip, güzel, sonra mahzun
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta