Tümcelerini tüketiyoruz ömrümüzün,
Kelimeleri kifayetsiz kılıyor,
Sözcükleri harap edip,
Ömrümüzü çürütüyoruz.
Sevgimizi bir lisana sığdıramıyor,
Sevgiyi ayaklar altına alıp,
Sevme inancını yitirerek,
Kutsallığımızı kaybediyoruz.
Yüreklere sığmak nedir bilmiyoruz,
Vakitsizce, hatsiz bir şekilde geçiyoruz bu dünyadan.
Yaşarken saraylara sığdıramadığımız benliğimizi,
Kuru bir toprağa armağan ediyor,
Tekrardan hamur mayamıza dönüyoruz.
Çok bildiğimizi sanıyor,
Kendimizi yüceltiyoruz.
Dünya malına kanıp, Rabbani duygularımızı tahrip ediyor,
Kutsallık olan sevme işine; haramı, günahı bulaştırıp,
Azapvari bir yaşama kendimizi kul ediyoruz.
Dönüp ardımıza baktığımızda,
Cehaletten yücelttiğimiz her şeyi,
Bir yok uğruna tükettiğimizi fark edip,
Ölümü bile hak etmediğimizin farkına varıyoruz.
Ve anlıyoruz.
Geçte olsa,
Yaşamayı bilmediğimizi,
Sevme işinden anlamadığımızı,
Güçte olsa,
Anlıyoruz...
Kayıt Tarihi : 11.8.2020 22:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tebrik ediyorum.
Kaleminize, yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (2)