Bunlar ne biçim insanlar

BUNLAR NE BİÇİM İNSANLAR

Kocaman alemi görüyorlar neden dar?
Tepeden büyük dağları arayanlar var,
Dostluktan çok düşmanlığı severler,
Bak şu dünyanın haline bu insanlar ne biçim.

Açlığı görmeden varı yoğu dert yaparlar,
Üç kuruşu görünce ele fiyaka atarlar,
O an şık olur, akşamda aç yatarlar,
Bunlar yarını düşünmezlerdi bu insanlar ne biçim,

Doğruluğu ima edip, yanlışlıkta ikamet ederler,
Sözümüz söz deyip, en kısa vakitte dönerler,
Her cürümü işleyişte camiye gidişte biz imanlıyız derler
Bu kadarı da pes diyecek kadar bu insanlar ne biçim.

Çokbilmiş gibi konuşurlar, bal yapar ağızları,
Kültür düzeyleri belli eder bol kepçeden çıkan yalanları,
Yaşamları şen şakrakken meşhurdur yalancıktan sızlanmaları,
Görünüşleri farklı gerçekleri farklı bu insanlar ne biçim,

Görünüşü sanki kâinatın tek sahibi,
Yaşam tarzı ile sanki dünyada kalacak ebedi baki,
Yanı başındaki dostuna selam vermek ona zulüm sanki
Kişilik ve yapıları farklı bu insanlar ne biçim.

Küçük meseleleri dağa çeviriyorlar,
Kurumuş ağacı sulamaya çalışıyorlar,
Yalan, dolanla bina inşa ediyorlar,
Hayret mi hayret bunlar ne biçim insanlar.

Aciz düşmüşlerin üstüne çıkıp ezerler,
Fakirin elindeki ekmeğe göz dikerler,
Sokaktaki zavallıları tepiklerler kendini bilmezler,
Neyim ne olacağım demeyenler bunlar ne biçim insanlar.

Senin yanında seni övmekle bitiremezler,
Irağın olunca, söyleyeceyi kötü sözleri elekten bile geçirmezler,
İşin doğrusu bu demeye gör, seni bir kaşık suda mahşere gönderirler,
Doğru yol bu dedirtmeyen bunlar ne biçim insanlar.

Hem söz verirler hem de çark ederler,
Makul olan iyilik derler, her fırsatta kötülük yaparlar,
Sevmek kutsaldır derler, sevmenin ne olduğunu bilmezler,
Kişilik mağduru bunlar ne biçim insanlar,

Sahtekârca dökerler gözyaşlarını,
Güzel olan her şeye çatarlar kaşlarını,
Menfaattarca söylerler hasret şarkılarını,
Hep kendilerine yontarlar taşı bu ne biçim insanlar,

Bilmezler alnı açık, başı dik mertçe ölmeyi,
Sevmezler namertliğe asla boyun eğmeyi,
Pek severler sahte unvanlara kıymet vermeyi,
Görünüşleri farklı, yapıları farklı bu ne biçim insanlar,

Ufak bir unvan için kişiliklerini hibe ederler,
Hakları yenenlerin matemlerine gülerler,
Doğru yolda yürüyene çamur atarlar,
Menfaat düşkünü bunlar ne biçim insanlar,

Çiçeklerle yaklaşırlar, süngüleri patlatırlar,
Azıcık mutluluğa derin çukur kazarlar,
Yüzü gülüp en iyi dostumsun diye kandırırlar,
Yaşam sahtekârlaşmış bunlar ne biçim insanlar

Bir bakarsın yanı başında en iyi dostundurlar,
Ufacık menfaatine uzak durunca, aldığı iyilikleri dağa kaldırırlar,
Hele iyiliklerin karşılığını öde demeye gör,sanki hırçın boğa olurlar,
Yaşam hepten bozulmuş, bunlar ne biçim insanlar,

Ey yüce Tanrım gör bu insanlığın halini,
Menfaatleri için umursamazlar senin üzerine yemin edilmesini,
Pire olan menfaate, tüm insanların gerekirse yok olmasını,
Tek dertleri kendileri üç beş gün daha mutlu yaşamaları,
Hep kendilerini düşünenin bunlar ne biçim insanlar.

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR