Bundandır Şiiri - Hatice Kutsal

Sen; yükseklerde oturup, sırça köşkünde sırlanan kalbiyle, herkese tepeden bakan şehirli...

Ben; iki odalı evinde, aynı sofranın tek tabağına uzanan yumuk yumuk ellerden biri...

Sen; yokluk çekmeyenlerin cennetinde,
Ben; varlığın ne olduğunu bilmeyenlerin aleminde...

Damla damla terlemiş alnını nasırlı elleriyle silip,
Ömür boyu kaderine kürek çeken koca yürekli adamların...

Boynu bükük, beli eğik daha yolu yarılamadan yorulmuş ak saçlı kadınların...

Sırtına bağlanan, kucağında uyuyan, göğsünde büyüyen, el emeği yiyen, göz nuru giyen çocukların yarınlarıyım...

Bundandır, kıyamadığım...
Bundandır, küçücük yüreğime kocaman kanatlar takıp, uçmaya çalıştığım...
Bundandır, nerede gülmeyen göz görsem, ağlayan söz duysam paramparça olup kanatlandığım.

Hatice Kutsal