Bundan tam ondört yıl önceydi,ve ben daha onaltı yaşındaydım.
Üstelikte bu benim ilk vedamdı.
Bu ayrılığın yükü biranda minicik omuzlarıma çöküvermişti.
Böylemiydi düzen?
Kuralı bumuydu bu hayatın?
Ben bundan sonra omuzlarımda bu yüklemi yaşayacaktım,? yada yaşayabilecekmiydim?
Bundan tam ondöryıl yıl önceydi,ve ben daha onaltı yaşındaydım.
İlk defa düşmediğim ve ilk defa dizlerimden kan akmadığı halde ağlıyordum.
Demekki dizleri kanamadığı halde de ağlayabiliyorumuş insan.
Bir yanım boşlukta hep hüzün dolu,delafisi olmayan bir hata,dönüşü olmayan bir yol,güneşi olmayan bir gün gibi.
Hep eksik,hep acı,hep olumsuzluk.
Nasıl olacak? nasıl doldurulacakki bu boşluk?
Bundan tam öndört yıl önceydi,ve ben daha onaltı yaşındaydım.
Çok direndim,çok kez isyan ettim yokluğunu kabulenmemek için,ne yaptımsa olmadı başaramadım yokluğuna boyun eydim.
Kaderime razı geldim sustum ve hayata tutundum.
Bundan tam ondört yıl önceydi,ve ben daha onlatı yaşındaydım.
Belki yokluğuna alıştım ama,birgün olsun seni unutmadım
07/03/2013
Ümit GökselKayıt Tarihi : 12.5.2013 17:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!