Bunca Yoksun Sen! ..

Bir sır oldun çekilip, çizdiğin hayatımdan;
Sensiz ne hallerdeyim, malumatın bile yok!
Zelzele ara vermez, yer çekildi altımdan;
Ki, bigane kalmana maruzatın bile yok!

Derdi yenip avunmak mümkün gibi görünmez;
Makes bulmadı aşkım, gönlüm dahi övünmez.
Ancak sana mest olan duygularım dövünmez.
Halbuki hayaline tebşiratın bile yok!

Silmeyi mi istersin cemalini zihnimden?
Kazıman gerekiyor tesirini tenimden!
Bir kısacık maziyi alma desem elimden,
Canım biçtiğin bedel, tenzilatın bile yok!

Bunca cevri cefayı reva görüp giderken,
Kendi istikbaline şatafatlar dizerken,
Aynalarda şuhluğun, bakıp bakıp süzerken;
Sana haklar verecek teminatın bile yok!

Nasıl biter bu mesel, suçumuz mu var idi?
Az gelirdi dört mevsim, bize hep bahar idi.
Ah benim ahu gözlüm, belikli nazar idi!
Seni mesul tutacak taksiratın bile yok!

Hüsnü zanım bakidir, el koymasan elime;
Kulları mesul tutmak uymaz aklı selime.
Yine de kırılmazdım, doğrasan lime, lime;
Bil ki halis gönlümde husumetin bile yok!

Şaşkınım.. ne ileri, ne de geridir yönüm;
Yay gibi kaşlar yolum, ay yüzlerinmiş önüm.
Gece düşüm karışık, hayale gelmez günüm;
Baktıkça ayılacak bir suretin bile yok!