Bunaltı Duvarları Şiiri - Ayşe Uçar

viran şehirlere yağan kirli yağmurlardan
tozlu yollara savrulan sahipsiz türkülerden
kıyıya vurmuş pörsük yosunların ifadesizliğinden
daha da acısı duyulmayan sitemlerden
dört nala koşturan atların tırmandığı
güneş tepelerinden sana
sesleniyorum

çatlayan dudaklarımın susuz sızısı
damla damla eksiliyorken çoğalıyor bende ölümsüz hasretin
yetim dallarımın sararmış yaprakları çaresizliğime tanık
ah! ne kadar çok yaşarsan
ne kadar az yaşarsam
o kadar iyi sevgilim

-seni sevdiğim kadar s e v e m e d i n

nasıl unuturum
hiç uyumadan sabahladığımız geceyi
gözlerimde çarpan yüreğinin o tatlı sıcaklığını
birbirimize dokunamadan yangın sevişlerimizi
dipsiz karanlıkların yakasını aydınlatan ışıktı ellerin
gelişinle büyürdü evrenin yıldızları rüyalar çiçeklenirdi
bazen güldürür bazen ağlatırdın varlığın bitimsiz güneşti
dudağında açardı papatyalar solardı sessizliğinde günler
öldürüp öldürüp nasıl da yeniden diriltirdin aşkı

görmüyorsun
yokluğun zehir zemberek sevgilim
karanlık karanlığı doğuruyor pencerelerde
saklıyorum kendimi kabusların cirit attığı sancılarda
gel diyemem ki sana yokluğuna yoklukla büründü sevda
hüzünlere boğuldu rüzgâr ruhumdan ruhuna bu kanlı ağıtlar
bilirim duyulmaz sesimin rengindeki bu yaşlı hicran
bu aşkın ne evveli vardı ne geleceği
anlamıyor ki ah! bu divane gönül

sürgünlerde ölümsüz ruhlarımız ebedi boynu bükük
ah! gölgelendi bunaltı duvarlarında asi sevda
ah! ne kadar çok yaşarsan
ne kadar az yaşarsam
o kadar iyi sevgilim

-seni sevdiğim kadar s e v e m e d i n

ayşe uçar
15082023