Bunaltı Şiiri - Orhan Tuncay

Sıcakların havası mıydı beni bunaltan?
Ya da hele bir dur diyen sevgilinin nazı mı?
Yaşam sızıltısı mıydı başımı ağrıtan?
Patronum muydu hiç beğenmeyen tarzımı?

Boğucudur yaşam, takanlar için benim gibi
Havanın nemini, suyun rengini kafaya
Nefes almak zorlaşır, varoluş ağırlaşır sanki
Beden sıkışır iyice güne, aya, haftaya

Sorulamaz yerde solarken sevgi ateşi
Kapandadır en öpülesi dudaklar, düşler
Dayanılmaz bir işkence olur kalbin atışı
Görüntüler donuklaşır, sallanırken yer

Ve bunaltı pıtırcıkları açar gönlümde
Büyür, serpilir, gelişir, inadına yeşerir
Bir umut parıldar sipsivri, masum elimde
Keskin bir bıçak, bunalan ruhu serinletir