Bunaltı Şiiri - Emirzad Demirel

Boş bu, sevdan boş, bunu bil.
Beraber çırpındığımız bu yürek, bizi taşımaz.
Sonunda loş bir odada ağarırı saçlarım,
Kan güllerine döner herşey.
Akar akar ömür, mecnunun gözyaşlarında.
Geriye kalan bir çizgileri iki yüzlü sevdanın
Ve üç beş nağme kimsenin çalmaya cesaret etmeyeceği.

Boş bu, gözlerin kayboluyor içimde.
Tükenen umutların haykırışıdır bu son nefes.
Anlamadığım bir öfkeye sattı ismini.
Bu ceset için ölmek, geri getirmez.
Biter biter o güzel düşler,
Daha yaşamadan kırdım kalemi.
Bir İstiklal Mahkemesi, çok şey gerekmez.

Kapat kapıları üstüme, çiğne onurumu.
Bir güzel kelimeyle ölmek istemem.

Bensiz saçların gene dalgalı,
Benden hediye kapkara bir gömlekle git.
Bana dair başka şeyde istemem zaten.
Bundan ötesi boş, anlamadığım bir bunaltı.