Bunaltı Şiiri - Mustafa Üstün

Bu karda,bu kışta,bu kıyamatte
ortalığa düştüm seni arıyorum.
Gözlerim özürlü,
gözlüklerim kırık
seni göremiyorum.

Sesini duyamıyorum
Trenler anırıyor raylarda,
telefonlarım kesik.
Yüreğim ki sana kelepçeli
yüreğim sancıyor diyemiyorum

Konya meydanında Mevlana gibi
hızla dönüyorum,
hep dönüyorum.
Şarabım ekşidi,esrarım bitti
gece mi,gündüz mü bilemiyorum.

Van Gogh’u usluyorum delirmiş
kesmiş kulağını soramıyorum.
Kızıl saçlarında akar yıldızlar
boynunu büküyor sabaha kadar
ustama saygımı sunamıyorum.

Ne kaset,ne çalgı çalamıyorum
ellerim titriyor,bunlara girdim
doğradım kendimi kan içindeyim.
Birden ona kadar sayamıyorum.
Görmiyorum,duyamıyorum,diyemiyorum.