Açılın kapılar; bunalıyorum!
Işıksız dünyada kalamıyorum
Dökülsün duvarlar, çöksün binalar
Nefes alamadan veremiyorum
Dumanlı dağların karı başımda
Çökmüş üzerime kalkamıyorum
Ne bir dostum varmış, ne de yârenim
Hıçkırıklar boğazımda atamıyorum
Etrafta insanlar eğlenir, güler
Gülmeyi özlüyor; gülemiyorum
Tıkanır nefesim, titrer ellerim
Açılmak istiyor; açamıyorum
Yalnızlık, içimde sancılar oldu
Eşim-arkadaşım nerede kaldı?
Kalbimi isyanlar ateşe verdi
Canıma candaş bulamıyorum
Umutlar azaldı, günler karardı
Güller açılmadan soldu sarardı
Benim baht-ı karam ne hale geldi?
Ölmek istiyorum; ölemiyorum!
(Ümraniye; 28 Ekim 1994 Cuma)
Esma ÖzdemirKayıt Tarihi : 16.6.2003 13:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Önemli olan acılar karşısında yıkılmadan ayakta kalıp halimize şükrede bilmektir..Böyle bir dönemi altlattıktan sonra eminim ki geçmişe bakıp şimdi hüzünlü bir tebessüm oluşuyordur dudaklarınızda..Allah bir daha o günleri size ve yüreğğinde sevgi taşıyan hiç kimseye vermesin diliyorum...
Saygılar...
Adem Tetik
TÜM YORUMLAR (2)