Bun Şiiri - Ziya Metin Karatekin

Çocukluğumdu taşıdığım yüreğimde
Solgun bir anne elemiyle
Hayatı kuran yayları gördüm
İğrendim gerçeklerden
Çocukluğumdu taşıdığım yüreğimde

Beslendiğini gördüm insanların insanla
Ve yükseldiğini bir bir ezerekten
Kırdım ihtişamını aynaların
Kırdım iliştirilmiş gözlüklerimi
Beni kartpostal çocuğa çeviren
Yüzümde yalanın son izlerini

Kaçtım kaçtım tüm...

Çocukluğumdu taşıdığım yüreğimde
Solgun bir anne özlemiyle:

Geceleri atla gezerdim
Sonsuz büyürdüm at üstünde
-At bulutların üstünde-
Durur seyrederdim öylece:

Bir ay doğar şehrin kanaviçesine
Gümüş yansımalarla raks eder şehir
Bir çiçektir açar sessizliğime
Gümüş yansımalarla raks eder şehir...
/
Sabahları kanla gelir yaşamak
Dökülür bulvara kalabalıklar
İnsanlar silinir vitrinlerde...