Bumerang Şiiri - Nurullah Okuyan

Dağlarda adına yas kokan çiçekler yazmışlar;
Bir o kadar da kendinden emin gülücükler..

Doğulu bir festival çocuğunun elinden düşmemiştim,
Düşümde üşüyüpte ısınmak için sevmemiştim,
Çok yalnızdım belki ama gene de canımı sıkmak için
Bir tutam parmakla tanıştım,

Çay kaşığındaki kırık pirinç tanesinin embriyosundan ıslık çaldım,
Islık çalıntı değildi oysa, suç üstü yakalandım,
Çiçek kokusunda yas tutum sonra,
Çayımı yudumladım, her yudumda suçsuz ıslıkları duyuramadım.

Kaf dağının önünden mekikle uğurlardım kendimi,
Islık ise dağın arkasında yas kokusunda, yurt odasında sanık,
Sandık ki suçu sabit fonksiyon, teğet geçecek kokusundan en son,
Ve and içtik
Dağı titretecek büyüğü bulmadan,
Zemin olmadan emin dönülmeyecek..

En asil olanla sana gelmek
Zırhlı bir ateşkesle ovalamak ateşi,
Hınzır sevgiliye manzum dökmek keşkeyi,
Sonu sil olsa da en güzeli,
O senin güzelliğin değil tabi ki,
Bense hala çay kaşığında kırık pirinç tanesi.

En asil olanla sana seslenmek
Anlındaki sadakati keşfeden atın,
Kendi nefesinden dört nala korkması gibi,
Kendini beğenmiş sopranoyu
Yirmi bir kişilik senfoniden çekip almak,
Dört nala kıskanmak gibi.

Sana dokunmak,
Dokularımda seni solunumla yakamamak
Her soluğunda serbest elektronla yaşlanmak
Sonra yorgun, bitkin, perişanım,
Bu senin şanın değil tabiki,
Tabi ki dokunmak dokunanın doğasından
Bir yudum yas koku,
Bir foton titrek sokak lambasından,
İyide, nerde o dokunun ruh kokusu?

Sana yakışan,
En asil olan,
Şanı kendinden olan,
An ve an heyecanımdan tutan
Hey gidi can, bende yoksa o can
Sendedir bir baksan sorsan,
Bir can, bir şan birde sevdam,
Sana yakışan endamımla geldim,
Yas kokusunu,dağından;
Şanın emriyle isterim.