Bulutu Kucaklayan Gözyaşı

kırlangıç gagası,
tarla burnunda tomurcuk.
sürüp giderken
sürülen
ve
süren de biz,
sürülen de.
isimlerimizin baş harfleri
s ü r g ü n.

adımızın gölgesi,
çocukluğumuzdan
büyük olacak mı
bir gün.
gölge,
çarpıntıya nefes olur
karanlığında
beyaz bir sütün.

kıyıya yanaşamayan
yük gemileri,
yani dün.

çarklar dönmeyecekse,
eğilecekse yüzüm.
başaklar geri
dönecekse içime
ayaklarımı üşüten bu su,
kalbimde niye.
döner durur,
pervane diye.

güneş
çıkmak istemez,
gün yüzü denilen
o alay bahçesine.
pencere küçülür,
gün küçülür.
gece
soylu bir
bahçe bulunca
kendine
serpilir şimdi.

bir köy okulunda,
okulun ilk günü
şiir günüdür.
mahlastır
her çocuğun adı.
neyden yapıldığı
belli olmasın diye.

şehre iner,
yerli bir yalnızlık.
yaprakları dökülmüş
tüm ağaçlar,
korkar gök gürültüsünden.
ve sökülür
vidaları
bulut denen
paslı yatakların.
yağmurlar
yalnızca
kendine yürüdüğünden.

yürüdükçe
çocukluğum
kalbime çarpıyor.
ve
büyüdükçe
yeni mevsimler tanıyorum.
büyüdükçe
kendimi tanıdım
sanıyorum,
yanılıyorum.

*büyüdükçe,
ben hiç büyümüyorum.

toprağın
tüm yumuşak dokuları
bir keski tarafından
-çapa değil,
kimliği belirsiz-
bilenmiş bir işgal altında
ve kuşluk vaktinde
kuşlar yok.
sadece avcılar
var
artık.

biliyorum
çünkü
bildiklerimi
kavgalardan öğrendim.

bilendim de
geldim.
durmak benzemiyordu hiç
koşmaya.

kaynadıkça
başladım
kendi içimden taşmaya.