Bulutların Derdi Ne? Şiiri - İsmail Uysal

Gökyüzü neden solgun bu kadar, kim ne yaptı?
Sararmaya başlayan bulutların derdi ne?
Ağlıyor sanki yer yer semanın yedi katı
Ağlıyor sanki gökler bulutların derdine
Anlayamadık oysa yağmurdaki sanatı
Anlasaydık sevgili, bulutların derdi ne?
Hangi sancılar büktü belini bu ırmağın
Hangi doğumdan kaldı bu leke bu toprakta
Dumanındaki kasvet kimden kaldı bu dağın
Hangi ağacın ahı duruyor bu yaprakta
Kimin dudak izleri kanıyor bu budakta
Sevgili, hangi ova gelini bu ırmağın
Çiçekler, düğün toyu içinde sıra sıra
Çiğdem, nergis mi dersin yediveren mi dersin
Özlem dolu bir hülya işlenmiş sanki kıra
Derdi çeken mi dersin derdi veren mi dersin
Mil çektiler o günden kalbimdeki nasıra
Sevgili, ey sevgili, özlüyorum, nerdesin?
Gökyüzünde gezinen bulutlar ağlamaklı
Kırılmış ufuklardan hüzün taşıyor yere
Gökle derdi ne yerin, sanki kanlı bıçaklı
Yükselen her hatıra soluk düşüyor yere
Yüzün ki badem gözlü, gül yanak, köz dudaklı
Sevgili, kor alevi yüzün taşıyor yere
Ah şu koku, lavanta esintisi mübarek
Rüzgarın hangi yönden geldiği belli değil
Sevgili, bu dağların seni görmesi gerek
Seni sevmek bir lütuf, sevenler deli değil
Saçlarından savrulan rayiha olsa gerek
Ahh şu koku, ne lale ne yaban gülü değil
Taze umutlar ektim sevgili gökyüzüne
Mavi, gelinçiceği kutsallığıyla dingin
Seni bir kere gördü renkler döndü özüne
Mavi, mavi değildi seni görene değin
Sevgili, düştüm senle bir bulut denizine
Sen ki buluttan hatta maviden de güzelsin