Bulutlarımın Yoğun Dipsiz Göleti

// Vakit gece yarısı halleniyorum kendimce //

Hayat denen armağanla cebelleşiyorum
Hüzün mü hep?
Gözyaşı mı?
Ömrümün deminde asılı kalan ayrıcalığım !
Mihrabın denize battığı yerde sularım daima durgun

//Şimdi, diline sus sürülmüş şehrimden güvercinler uçuruyorum.
Pençelerine emanet ettiğim mektuplarım,
Aşsın uzak diyarları.Aşsın !
Gözyaşım sulasın gönül gözümü//

Kızılca kıyamete gebe harabe kentimin caddeleri
İsyanlar parmaklara dolanmış duman duman
Haydi! Çek beni karanlıklarının içine kadın !
Sitemlerini ciğerimde soluyayım
Kıyılarıma mahşerinin dalgaları vursun
Ben sahipsizliğimi savurayım Cudi’nin bahtı kara rengine

Antik bir Çağın tılsımlı feryatları yükseliyor kulağıma
Cenkleşiyor aklımda devrik cümleler
Dilimde kuru kalabalık söylemler.
Çekiyorum kılıcımı kınından
Meydan okuyorum tüm karamsarlıklara
Saçıldığım sokaklardan topluyorum
Paramparça hallerimi
Sadaka niyetine bırakıyorum
Gönlümdeki üç beş fukara köşeye
Sen hala sekiz fersah uzaktasın Dicle’ye

Ve yine ateşine atıyorum kendimi Nemrut’un
İbrahim olup doğmak için yeşilliğinden
İçimdeki melekle yüzleşiyorum sonsuz ihtimallerde.
Sonra, serin bir hûşû dokunuyor senin gözlerinden
Bulutlarımın yoğun/dipsiz göletine
Harran’a eş koşuyorum gözlerimi
Nuh’tan beri böyle tufan görmedi kimse!

Duy ! Ey Kadın!
Sana yanıyorum yine
Babil’in Asma Bahçeleri'nde
Baş döndüren hızına yetişmek için zamanın
Ümitlerimi, en iyicil yanlarına asıp kurutuyorum

Şimdi hasat zamanı diyor içimdeki ses
Ben aldırmıyorum
Pegasus’a bindiriyorum hayallerimi sana varmak için
Sessiz iklimlerimden koştuğum limanında
Külümden arta kalanlar yıkayacak cesedimi
Ben dolunay esrarında saklayacağım suretini

// Vakit hesap soruyor
Ben
Ben sus/uyorum…
Yığılıyorum /sığınıyorum heybetimin üstüne
Cudi dağı aydınlanmak üzere...//

adem efiloğlu