Bulutları Kanatın Şiiri - Alaaddin Emre

akıp gitsin utançsı sevilerin bakalım
oysa ne denli değişken renkliydi düşlerin
daha şarkılar söyleyecektin sokaklarda
yazık oldu vagonlara yüklenen parlak günlere
uslardan uslara sonra gözlerden gözlere
ellerden ellere yürekten yüreğe
ne güzeldi rıhtımların komşuluğunda çoğalmak
derin sessizliklerde duru bir suda sanki
tüm konuşulanlar yerinde duramaz bir atın sırtında
şimdi duyduğum uzaklaştığıdır kibirli adımların
yumuşacık bir akşamüstü dönüşürken karanlığa
kim neyi bulabilir ki kendi balkonunda
şarkı söyleyip kollarını açarken yana
iyi ki kuşlara çarpmıyor narin elleri
kanar da azıcık sızsa bir ışık
yitişin öpüşünde artan mutsuzluktur
gafil yakalanmışlıktan geriye kalan
yadsımanın bencilliği kokar havada
gri bulutlar anlatacak gecenin gizini
kapatılan pencereler açılırsa eğer
yaslanılan iç karası atılır belki dışarı
çarpmaya hali kalmamış yüreklerle birlikte
yitik bir toprak gibi kalır boşlukta
ona bir ad koymalı parçalanmış güçsüzlüğe
bir başınayken büyük kalabalıklara gebe
sayısız sesler mi donuk bir imge mi

gürültüler karışırken ırmağa
bitti kullanılmış zamanlar
uçtu aydınlıklar yaşanmamışlıkla
perişan gözlere benzeyen susmalar da

bir bıçak vardı çaresizlikleri anlatan
hangi dilden ne anlattığı o denli önemli değil
bir bıçak bir bıçaktır eninde sonunda
geceye saplanıp bulutları kanatacak
sonra şaşkınlığından geceye sığınacak
çekilen fotoğrafsa delil değil ânın hatırasıdır
bir yazım hatasıdır çok sevmeler iki kişi arasında
kim ölen kim öldüren hiç bilinmeyecektir
bu oyunu direkler arasında daha önce seyretmediniz mi
yazarı da belli değildi hani anonim
yaşlılıktan mı yoksa bilinçli mi
zayıfladı özür geveleyen hafızalar da
dert etmeyin hiçbir şey kalıcı değil
bu fotoğraf da değil kalıcı
haydi o zaman
yeniden kanatın bulutları