Bulutları Düşürürlerse Şiiri - Nuh Karaa ...

Bulutları düşürmüşlerse ırmaklar içine, Yağmurlar; yurtsuz kalır hiç mi hiçine…

Çise gözlüm,
Her baktığında gökyüzüne;
Yağmurlar yağsın, üzerine.
Islanan yüreğin, h-asarından…

Nasıl da getirmiş tortuları, rüzgârlar
Toz katmanlarını ince ince…

Ah!
Gölge gölge
Gölgelenmiş,
Tortu tortu
Tortulanmış,
Gecelerin karanlıkları…

Karanlıklar mı korkuları,
Korkular mı karanlıkları
Gözler…
Yoklar da yok ise;
Hakikati kim gizler?

Yağmur tavlım;
Gizemli hakikâtin
Yüzünün pembeliğinde mi asılı?

Hasılı tatlı dilinin pelesengi,
Kalbinin kör mahreminde mi?

Kör kuyulara dalar
Dalar da kapkara gözlerin
Kervanı arar durur
Yorulur sonra…
Bekler kervanı.
Kervan gider:
-Esaretinden kurtulur, kapkara gözlerin-

Uçuşan mavilerin ve katran mavisinin
Dağılan isleri
Soluduğumuz havaya yayıldığında
Ayıkanın ilk ayıbına,
Dertliler Kervanı’nın
Son kaybına ilişir…

Son ulak,
Depreşir durur böylece.
Soluğunun;
Vurdumduymaz sağrına…

Tabip, üflemeyesin bir daha
Katran mavisine.
Soluğun keskin, buz gibi
Üşümesin bebekler…
Bebekler ölmesin!

Kara kara ummanlar içinden,
Silinmiş tüm hafızaların;
Yüz görümlüğüdür gerçekler.
Çünkü, durup durup gerçeklerin
gün yüzüne çıkmak gibi
Huyları var!..

Bulutları düşürmüşlerse ırmaklar içine, Yağmurlar; yurtsuz kalır hiç mi hiçine…

Yağmurların bilinmedik şarkısıdır gerçekler;
Yurtsuz ellerde….
Sırılsıklam,
Islanmış yüreklerde!..

Nuh Karaaslan