Bazı yerleri bozulmuş yollardan giderken
Anılarımın yoğun olduğu yere gittiğimi biliyordum
Geçtiğim her yerleşim alanının bir anısı vardı
Akşamın serinliği çökmüş, klima artık kapalı
Son durağa yaklaşırken beni bir heyecan sardı
Yokuşu aştığımda dolaştığım dağlar karşımdaydı
Karanlık içinde pırıldayan şehrin ışıklar
Duman bulundan gülümsüyorlar
Çocukluğun yaşandığı şehirler daha önemli
Hiç bir zaman unutulmuyor anaları
Hepsi sanki çerçevelenmiş resimler gibi
Beyninin duvarlarını süslüyorlar
Slâyt gösterisi yapıyorlar
Bazen çocuklar gibi zevzeklenmek istiyorum
Bu düşünce aklıma düşünce gülümsüyorum
Her yaşta çocuk olmak ne güzel diyor bazıları
Doğru söylüyorlar belki de, ama anlamıyorum onları
Ben seviyorum yaşında olmayı
Her yaşın güzelliği var diyorum
Bıraktım kendimi kandırmayı
Canavar ruhludur arzular
Düştü mü akla insanı yakar
Uğraşır kandırıncaya kadar
Boş ver dedim haykırırcasına boşluğa
Sesim dönmedi geriye yankılarla
Kaybolup gitti sisler arasında
Cılız bir ışık güldü bana
Kalsaydı arzularım bir başka bahara
Eminim dönerdi baharlar kışa
Arzuların egemenliğinde yaşamaktansa
Yaşamak istiyorum inancımın egemenliğinde hayatta
05.11.2014 – İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 5.11.2014 17:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
karşısında bir mani bir aksi sadâ
olmadıkça insanın hürriyeti elinden
alınmamış demektir. Artık o uzakta kalan bir cılız
ışıktan başka bir şey değildir.
Mühim olan her söz nefs-ül emirde doğru ve hak olsun.
TEBRİKLERİMLE
TÜM YORUMLAR (8)