Bulutlar Ve İnsanlar Şiiri - Erhan Turan

Bulutların arkasına saklanmış güneşin, batmaya yakın olduğu bir saatte,
Sahil kenarında bir bank ta,
mesafeli bir şekilde,
saatlerce sessizce oturan iki kişiydik,

Sessizliği bozan görüyor musun diyen ürkek sesi olmuştu...
Neyi, deyiverdim sadece....
Şu bulutların kasvetli duruşuna bakar mısın, sanki bir sevgiliye olan hasretin bütün acılarını içine biriktirmişte bi dokunsan patlayıp bütün içini boşaltacakmış gibi durduğunu...
Anlamadım...

Peki biliyor musun dedi
Neyi dedim yine...
Düşünsene bazı insanların da bu şekilde bütün özlemleri, hasretleri, acıları, aldatılmışlıkları içine atmak zorunda olmasının ne kadar dayanılmaz bir acı olduğunu,
Tek istediği, birinin ona dokunu vermesi,
bi dokunsa biri,
İçinde biriktirdiği her şeyi patlarcasına nasıl dökmek istediğini...
Bir anda her yeri sele çeviren, patlamış buluttan akan sağanak yağmur misali...
Yine anlamadım sustum...
Oda sustu...