Bulutlar Gelsin Mendil Olmaya

Gidiyorlar
Ayakkabılarını vedaya çıkarıp
Canı elbiselerinden çıkartıp

Varlığı bir minderlik yer kaplarken
Yokluğunu dünyaya aldıramıyoruz
Hasretiyle yanına taşıp duruyoruz
Ki kimi can bağımızı, kalp bağımızı
Dünyalar kadar seviyoruz

Fotoğraftaki güneş gülüşü
Hüznüne yağmur sıcağı
Yüzümüze yağıyoruz
Bulutlar gelsin mendil olmaya

Sesini kalbinde şarkı gibi dinlediğini
Zamanla nasıl unutur insan
Zaman ilaç diyorlar
Yalan

Mevsimlere yer edinir morg soğuğu
Bugün de bir ara çok üşüdük
Haziran

Ne acı
Sevdiğinin üstüne çiçekli toprak örtmek

Tir tir titriyoruz
Kar mı yağıyor haziran...

Sevdiklerimiz ömrümüzün dallarında birer kuşlar
Uçuveriyorlar...