Bulutlar Ağlamasın Şiiri - İsa Yılmaz

yalnızım ey istanbul
üsküdar ağlıyor ardımdan
boğazın suları köpürüyor birden
martılar bile anlamıyor halden
atlasam diyorum, kaybolsam dalgalarda
akıp gitsem diyorum, olsam ölüler gibi
denizler kadar yalnızım
gökler altında binlerce insan var oysa
şu vapurda iğne atsan yere düşmüyor
bakışlardaki karanlık sen yalnızsın diyor
yabancı tüm alevli gözler
kan kokusu geliyor iskeleden
inmek istemiyorum bu gemiden
gömülüp gitmek ve kaybolmak
ne zormuş Allah’ım intihara kalkışmak

yalnızım ey istanbul
eminönü tablacısının kestaneleri gibi yanıyor bağrım
galata köprüsünün balıkları gibi tutsağım
oltasına geçirmiş beni zalim yalnızlıklar
kurtulmak için çırpınıyorum
olmuyor istiklale doru kıvrılıyorum
ne de yüksek galata’nın merdivenleri
nefessiz bırakıyor insanları
bir ihtiyar gibi titriyor ayaklarım
ekvatorlu bir adam mızıkasını çalıyor
gözlerim çok uzaklara dalıyor
mazinin yıllanmış hatıralarında
sarhoş oluyorum bir çöl ortasında
üşüyor, titriyor, donuyor geçmişim
ah şu sergideki bilekliklerden bir tane alsam
kimin koluna takabilirim, bilmiyorum
yürüyorum binlerce insanın ortasında
burası özgürlükler caddesi, burası istiklal
burası yalnızlığın öldüğü yer
yolun tam ortasında atıyorum adımlarımı
bir sigara yakıp tüm insanları boğmak istiyorum
ölmeli bu gün tüm insanlar, içimdeki yalnızlık da dahil
olmuyor işte nefessiz kalan bir benim
şu yolun ortasından çıkmamalıyım
biliyorum raylardan kayarak geliyor tramvaylar
ölüm gibi yaklaşıyor gıcırtılar
gelip de ezsin diye beni kaçmıyorum
yürüyorum, ama varmıyor bana trenler

yalnızım ey istanbul
senantuan’da ayin vardır diyorum
kilisenin kapısından geçip Meryem anaya varıyorum
diz çöküp yalvarmak istiyorum
günah diyor ateşle su arasında titreyen mumlar
bir insanın önünde eğilmemeli kullar
işte bu yüzden yalnızım ya ben
zilletli dostluklardansa asil bir yalnızlık çekiyorum
henüz dokunamadığım, hatta hiç görmediğim
bir sevgilim var, sadece varlığına inandığım
ey Allahım sana nasıl varırım
alsan ya canımı isa’nın ki gibi
çarmıhlara gerilmekten usandım
ellerimden, ayaklarımdan çivilediler
beni kalbimin tam ortasından
kalabalıklar arasında koskoca bir yalnız
yalnızlar arasında koskoca bir kalabalığım
insanların yürüdüğü yoldan gitmek istemiyorum
mutlu etmiyor beni saltanat savaşları
beyaz bir kefen istiyorum ben, cepleri olmayan
masum bir ölüm bekliyorum
gökler kadar yalnız gömülmek istiyorum
ardımdan ağlayan bir bulut bile olmasın
üzerime saçılan topraklar bedenimi sarsın
kirlenmişse ruhum, cehennemlerde arınsın
usandım artık, kalbim Sana varsın
ruhum kayıp parçasına kavuşsun
ey Allahım yalnızım…