Bulutlar. Şiiri - Fatma Hilal Kavak

Bulutlar şekil şekil,bulutlar,küme küme.
Sessiz çığlığının göz yaşlarını dök üstüme.
Dök ki kara bulutlar dağılsın,dinsin fırtına.
İncecik bir Taç misali,dönüşün ebem kuşağına.
Bulutlar
Çocuklar göstersinler sizi birbirlerine.
İnce ince,sicim sicim,dökün içinizi her birine.
Sanki Adana da pamuk tarlasına girercesine.
Yada yeni sağılmış süt tenceresine düşercesine.
Bulutlar

Karanlıklar size yakışmıyor,Beyaz varken hemşehrim.
Üzerlerinde renk renk çizgiler olan kaba şekerlerim.
Atılmış yün gibi Beyaz üstüne Beyaz hayallerim.
Güneş sizi sevmese de,üzülmek yok.Ben sizi severim.
Bulutlar
Kol kola dizilmiş katar katar,bulutlar.
Söyleyin sırada uğranacak hangi istasyon var.?
Belki gölge arayan sıcaktan bunalan insanlar.
Yolunu gözleyen bunca bitki,nebat,canlılar.
Bulutlar
Rüzgarın elinde oyuncak olmuş bulutlar.
Bir bakıyorum şehrin üstünde toplanmışlar.
Rüzgar deli deli esti mi? dağın arkasındalar.
Esaret size yakışmıyor.Ve rüzgarın taktığı Prangalar.