Günbatımı yaklaştığında
Önce hafif sararır,
Kızılca bir hüzne bürünürsünüz sonra,
Seyre daldığımda sizi
Ne kendimi bilirim,
Ne de hüznüyle dünyayı.
Usulca kararan ağaçların,
Gündüz mağrur, gece mağlûp
Korkuyla kümeleşen dağların,
Bir el dokunuşuyla uçacakmış
Hissi veren karaltısıyle,
İzlerim ince perdeli bu hülyayı;
Yaşayan ben miyim, yoksa gölgem mi? ...
Kıpkızıl bir rüyada böyle,
Kasvet ve zulmetten uzak
İsterdim yaşamak idesiyle evrenin.
Ağarmasında ve batmasında günün
Dokunmak şöyle bir ufka;
Erişmek esrarına bir akşam,
Uzanmak bulutlara,
Ağlamak güneşle kaybolanlara,
Sonu gelmeyen kedere, özleme...
Nihayet veda ile bir gece,
Varmak ansızın muhayyel beldeye...
Kızıl bulutlardan ürkek dağlarına
Ağlarcasına yağan yağmuruyla,
Islak ve tanha ülkeye...
Varmak... bir daha dönmemek üzre!
(16 Tem.1999-Kandilli/Erzurum)
Kayıt Tarihi : 5.9.2003 15:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!