Bulut Şiiri - Vahide Kalkan

Benim hayallerimde bulutlar sadece yağmuru getirmiyordu.
hüznü dağıtırdı aynı zamanda.
kuşlardan farksızdım onun üzerinde. ..
öyle özgür hissederdim ki esaret yakınımdan geçmeye cesaret edemezdi.
Umudu getiriyordu.
Beni götürüyordu mutluluğun ve huzurun şehrine..
O şehir öyle bir şehirdi ki mutsuzlar göçebe yaşardı orada...
Masum ve çocuksu kalpler yerleşik yasam sürebilirdi ancak..
Ve yıldızlar vardi geceyi aydınlatan yolumu gösteren karanlığın en yoğun olduğu zamanda ateş böceği gibi yıldızlar vardı.
Elimi uzatsam tutunacaktım sanki umudun olduğu şehirde onlara.
Sonra ne mi oldu büyüdüm ve anladım ki bulutların üzerinde yolculuk yapılmıyormuş.
O sadece çocukluğa has bir içgüdüymüş.
Yıldızlara hiç girmeyelim.
Onlarda kayıp gidiyormuş onlarda terk ediyormuş seni diğerleri gibi...
öyle ki sanırım bu ütopyadan uyanma vakti de gelmiş çoktan...